این روزها که شاهد آغاز فصل سردی در روابط ایران با قاره سبز هستیم، به نظر می‌رسد بیشترین تنش و جنگ لفظی بین تهران با برلین در جریان است، به خصوص بعد از اقدام آلمان برای تصویب قطع نامه شورای حقوق بشر با هدف تعیین کمیته حقیقت یاب در قبال تحولات اخیر کشور سبب شده […]

 این روزها که شاهد آغاز فصل سردی در روابط ایران با قاره سبز هستیم، به نظر می‌رسد بیشترین تنش و جنگ لفظی بین تهران با برلین در جریان است، به خصوص بعد از اقدام آلمان برای تصویب قطع نامه شورای حقوق بشر با هدف تعیین کمیته حقیقت یاب در قبال تحولات اخیر کشور سبب شده که دیروز دوشنبه هانس اودو موتسل، سفیر جمهوری فدرال آلمان در تهران به وزارت امور خارجه احضار شود. در این ملاقات و احضار مراتب اعتراض شدید دولت ایران نسبت به اظهارات مداخله جویانه و بی پایه و اساس مقامات آلمانی به سفیر این کشور ابلاغ گردید.

همچنین به سفیر آلمان گفته شد قطع نامه اخیر نشست ویژه شورای حقوق بشر گامی اشتباه بر اساس رویکردی کاملا سیاسی و ابزاری نسبت به حقوق بشر می باشد و  از اساس مردود است و ایران با هر ساز و کاری که بر مبنای آن تعریف شده، همکاری نخواهد کرد.

همچنین تصریح گردید همراهی آلمان و سایر کشورهای اروپایی با تحریم های یکجانبه امریکا که موجب نقض فاحش حقوق بشر مردم ایران گردیده، این کشورها را فاقد هر گونه وجاهت و صلاحیت برای طرح ادعاهای حقوق بشری می سازد. به دنبال این مواضع دستگاه دیپلماسی کشور، سفیر آلمان اظهار داشت که مراتب را در اسرع وقت به مقامات کشورش منعکس خواهد کرد.

اما این پایان کار نبود و در این میان تداوم و تشدید تقابل ایران و آلمان موجب گردید که حتی سخنگوی وزارت امور خارجه ایران متفاوت از ادوار پیشین به نشست هفتگی خود با خبرنگاران بیاید. ناصر کنعانی در حالی دیروز دوشنبه به همراه یک ماسک شیمیایی به سالن سخنگویی آمده بود که در پاسخ به سوالی در ارتباط با نقش دولت آلمان در صادرات تسلیحات شیمیایی در عراق برای استفاده صدام از این تسلیحات علیه ملت ایران تاکید کرد.

با در نظر گرفتن این مواضع و تحرکات تهران و برلین در برابر همدیگر پرسشی که مطرح می شود این است که چرا آلمان به کانون مخالفت با ایران در قاره اروپا تبدیل شده است. در حالی که مشابه چنین سیاستی در دیگر کشورهای اروپایی، حتی در فرانسه مشاهده نمی‌شود؟!