دسترسی ها

جنگ در افغانستان که نزدهمین سال خود را سپری می‌کند، طولانی‌ترین و پیچیده‌ترین جنگ پایان‌ناپذیر امریکا است. اکنون آن دسته از سربازان امریکایی در افغانستان می‌جنگند که پس از حملات تروریستی ۱۱سپتمبر ۲۰۰۱ متولد شده‌اند. مردم امریکا مدت‌هاست که از جنگ خسته شده‌اند. نظرسنجی موسسه «یوگاو» در ماه جون سال۲۰۲۰ نشان داد که ۴۶درصد از امریکایی‌ها از خروج نیروها از افغانستان شدیدا حمایت می‌کنند.

۳۰درصد دیگر گفتند که «تا حدودی» با خروج نیروها موافق هستند.اما این اکثریت ۷۶درصدی اغواکننده است. با توجه به این واقعیت که ارتش امریکا از نیروهای داوطلب تشکیل شده و امریکایی‌ها در افغانستان همچنان تلفاتی هر چند اندک دارند، ماندن در این کشور موضوعی نیست که مردم نسبت به آن اشتیاق داشته باشند. این نارضایتی درحال شکل‌گیری یا به انصراف از کار می‌انجامد یا باعث بی‌علاقگی در سربازان می‌شود. برعکس، کسانی که در نهاد امنیت ملی هستند و با شور و حرارت از جنگ حمایت می‌کنند، قادرند تلاش رهبران سیاسی‌ خواهان عقب‌نشینی را با شکست مواجه کنند. در دوران باراک اوباما و دونلد ترمپ، تلاش‌های ریاست‌جمهوری برای خروج از افغانستان و خاورمیانه با مقاومت نخبگان سیاست خارجی مواجه شد که باور داشتند خروج به هر شکلی شکستی تحقیرآمیز به‌شمار می‌آید.

ترمپ سعی کرد از راه سست کردن قوانین جنگی، تناقض بین تمایل خود برای خروج نیروها و تعهد نخبگان سیاست خارجی به جنگ در افغانستان را حل کند. تفکر دولت ترمپ این بود که با آزاد گذاشتن ارتش و آژانس‌های اطلاعاتی، می‌تواند طالبان را تحت سلطه خود درآورد، در نتیجه راه را برای خروج نیروها باز می‌کند. اولویت ویژه به عملیات مخفی به رهبری سازمان سیا داده شد که شبه نظامیان افغان را به کار گرفت، با این اعتقاد که این اقدام جنگ را تحمل‌پذیرتر کرده و دیگر نیازی به مشارکت سربازان امریکایی در میدان نبرد نخواهد بود.
خبرنگار اندرو کوئیلتی، گزارشی در اینترسپت نوشته است که نتایج وحشتناک این سیاست را به صورت مستند روایت می‌کند: واحدهای شبه نظامی افغان، معروف به ۰۱ و ۰۲ ، به عنوان گروه‌های مرگ عمل کرده و حملاتی را علیه غیرنظامیان آغاز کرده‌ که به قتل‌عام شباهت دارد. بسیاری از این حملات به مدارس دینی صورت گرفته که منجر به مرگ کودکانی حتی ۸ساله شده است.
به گفته کوئیلتی: «ساکنان چهار منطقه در وردک – نرخ ، چک ، سیدآباد و دیمیراد – از یک رشته قتل عام، اعدام، مثله کردن، ناپدید شدن اجباری، حمله به مراکز صحی و حمله هوایی به ساختمان‌هایی که مشخصاً منطقه مسکونی غیرنظامیان بوده، صحبت کرده‌اند. به گفته ساکنان این مناطق، به ندرت گروه طالبان در میان قربانیان بوده‌اند. با این حال این واحد افغان و سران امریکایی‌اش از سوی دولت افغانستان و ایالات متحده هرگز مسوول شناخته نشده‌اند.»
طبق گزارش کوئیلتی، این حملات همه توسط شبه نظامیان افغان انجام شده، که تحت کنترول دولت افغانستان نیستند و با کارمندان امریکایی که با استفاده از فناوری پیشرفته کمک و هدایت‌شان می‌کند، همکاری می‌کنند.
مشاوران سازمان سیای امریکا این واحدها را با نام مستعار یا علایم می‌خوانند و از اسامی استفاده نمی‌کنند.
آن‌ها نه تنها اعضای واحد افغان را آموزش می‌دهند، بل اهداف‌‌شان را نیز که امریکایی‌ها به آن «جک پات» می‌گویند، برایشان انتخاب می‌کنند. توجیهات جزییات قبل از ماموریت راتشریح می‌کنند و در هنگام حملات شبه نظامیان افغان را تا منطقه همراهی می‌کنند. افغان‌ها و امریکایی‌ها شبانه توسط هلی‌کوپترهای امریکایی به روستاهای دورافتاده منتقل می‌شوند و هواپیماهای تهاجمی امریکایی در حین انجام عملیات، بالای سر مردم به پرواز درمی‌آیند و آتش مرگباری به پا می‌کنند که گاهی کلینیک‌های صحی، لیلیه‌های مکاتب یا خانه‌های غیرنظامیان را هدف قرار می‌دهد.
علی‌رغم ارایه گزارش‌های دقیق از جنایات جنگی نیروهای تحت رهبری امریکا، رسانه‌های امریکایی در برابر گزارش اینترسپت سکوت اختیار کرده‌اند. جیک تاپر از سی.ان.ان مقاله را مجدداً توییت کرد، اما با این وجود هم چندان امیدی نمی‌رود که رسانه‌های امریکایی به این موضوع اهمیت دهند.
همانطور که ریان گریم، خبرنگار اینترسپت متذکر می‌شود: «دو روز از انتشار این گزارش می‌گذرد و رسانه‌های جریان اصلی همچنان درمورد آن سکوت اختیار کرده‌اند. تصور کنید اگر رسانه‌ها در مورد «کشتارمی لای» (کشتار غیرنظامیان ویتنامی در ۱۶اپریل توسط سربازان واحد گردان سوم تجسسی ارتش امریکا) نیز اینگونه برخورد می‌کردند.» (در حقیقت، مطبوعات جریان اصلی حدود یک سال پیش از آنکه سیمور هرش و سرویس خبری دیسپچ سکوت را بشکنند، هشدارهای رون ریدنور افشاگر خبر را درباره‌ »کشتار می‌لای» مسکوت نگه داشته بودند.)
گریم همچنین اظهار داشت که دولت بایدن شاید بخواهد عاملان این جنایات جنگی ادعا شده را به دست عدالت بسپارد. طبق مشاهدات گریم: «یکی ازکسانی که صریحاً از بررسی حقوق جنگی دفاع کرد، آوریل هاینس بود که مدیر اطلاعات ملی جو بایدن خواهد شد. و این قدرت و توانایی را دارد که کشف کند چه کسانی در سیا در این عملیات‌ها نقش داشته و آنها را به محاکم قضایی بسپارد.»
با توجه به عدم موفقیت دولت اوباما در پی جنایات جنگی که سازمان سیا در زمان جورج دبلیو بوش مرتکب شد، این امیدی واهی به نظر می‌آید. به‌علاوه، بایدن نیز درمورد افغانستان موضعی مبهم دارد و ترمپ را به ذهن متبادر می‌کند.
همانطور که اندرو باچویچ، رییس موسسه کوینسی، در اوایل ماه جاری در کتاب «ملت» یادآوری کرد، بایدن در مورد جنگ افغانستان «می‌خواهد هر دو راه را داشته باشد.»
بایدن گه‌گاه می‌گوید: این جنگ‌های «همیشگی باید پایان یابد»، اما همین خود اوست که در جای دیگری می‌گوید امریکا باید تعداد زیادی نیرو در افغانستان نگه دارد. با توجه به بررسی‌های باچویچ «بایدن هم می‌خواهد پایان طولانی‌ترین جنگ در تاریخ ایالات متحده را اعلام کند، و هم به‌طور همزمان تداوم آن را تضمین می‌کند.»
حمایت بایدن از ردپای سبک نظامی می‌تواند او را به راحتی به همان موضع ترمپ سوق دهد: استفاده از عملیات پنهانی سازمان سیا برای حفظ قدرت امریکا در افغانستان با حداقل استفاده از نیروهای متحدالشکل. این دستورالعملی برای قتل‌عام‌های بیشتر است.
کارتر مالکاسیان، تحلیلگر پیشکسوت افغانستان، ماه گذشته در واشنگتن پست مقاله‌یی نوشت و اظهاراتی قانع‌کننده بیان کرد که ایالات متحده بین دو گزینه «عقب‌نشینی کامل تا ماه می ‌یا نگه داشتن ۲۵۰۰ سرباز در محل برای انجام عملیات ضد تروریزم و تلاش برای جلوگیری از فروپاشی دولت افغانستان» باید «انتخاب قطعی» داشته باشد. تردیدی نیست که خروج نیروهای امریکایی به‌معنای پایان دولت افغانستان است که ایالات متحده ۱۹ سال از آن حمایت کرده است.
مالکاسیان روشن می‌سازد که عملیات ضد تروریسم صرفاً راهکاری برای جلوگیری از شکست است و هیچ چشم‌اندازی از پایان جنگ ندارد. با توجه به هزینه‌های عظیم اخلاقی این عملیات ضد تروریزم که اینترسپت بی‌باکانه به آن پرداخته است، استدلال برای خروج کامل قوی‌تر می‌شود.
به احتمال زیاد بایدن سیاست روسای‌جمهور قبلی را در پیش می‌گیرد و با استفاده از عملیات مخفی سیا برای جلوگیری از شکست، به پشت گوش انداختن این معضل ادامه خواهد داد، اما امریکایی‌ها نباید دچار خیالی واهی شوند: این رویکرد به معنای تداوم جنایات جنگی وحشتناک در نبردی است که پیروزی در آن ممکن نیست.

• نویسنده : جیت هیر/ ترجمعه: شریفه عرفانی
• منبع خبر : روزنامه‌ راه مدنیت