دسترسی ها

در آستانه یک سالگی توافقنامه ایالات متحده امریکا با سران گروه طالبان، متاسفانه افغانستان هنوز از صلح فاصله دارد. این توافقنامه تاریخی زمینه را برای خروج کامل نیروهای امریکا از افغانستان و آغاز مذاکرات بین الافغانی فراهم کرد. در همین حال سناتور جک رید می‌گوید خروج کنونی طبق برنامه طی چند ماه، یک تلاش بسیار چالش برانگیز و بی ثبات کننده است.

با باور او این مهلت تمدید شود، حتی اگر در نهایت به معنای زمان بیشتر مورد نیاز برای ایالات متحده باشد تا ۲۵۰۰ سرباز را از افغانستان خارج کند. افغانستان به دلیل پتانسیل تبدیل شدن به پناهگاهی امن برای گروه هایی مانند القاعده و داعش، یک اولویت امنیت ملی است.

با نزدیک شدن به مهلت خروج اول ماه می، دولت بایدن در حال بازبینی سریع سیاست افغانستان است تا استراتژی کلی خود را در قبال مذاکرات کند بین الافغانی در قطر تعیین کند. دلیل اصلی عدم تحرک در مذاکرات این است که هر دو طرف با نگرانی منتظرند ببینند بایدن چه تصمیمی می گیرد. ایالات متحده امریکا طبق توافقنامه به کاهش نیروهای خود ادامه داده است، اما بررسی تعهدات گروه طالبان بسیار دشوار است. کمترین پیشرفت در زمینه آتش بس حاصل شده است که مهمترین عنصر برای شهروندان افغانستان است.

دولت افغانستان حفظ وضعیت موجود را به عنوان بهترین گزینه برای حل و فصل با گروه طالبان می‌داند و بنابراین امیدوار است که ایالات متحده به این نتیجه برسد که گروه طالبان توافقنامه ۲۹ فبروری را نقض کرده اند تا تعداد کمی از نیروها را به طور نامحدود نگه دارد و تامین بودجه دولت افغانستان برای دفاع از جمهوری و حقوق بشر را ادامه دهد.

سه مورد برای عبور از بن بست فعلی لازم است:

• شرایط توافق نامه گروه طالبان و امریکا را که باید برای عقب نشینی کامل امریکا رعایت شود روشن شود. دو ابهام مهم در این توافق نامه شامل سطح خشونت و مذاکره با حسن نیت است. مشکل بزرگ این است که مذاکرات بین الافغانی به هیچ وجه به موضوعاتی که در واقع باعث درگیری طرف های مذاکره کننده شده منتقل نشده است. باید در یک دستورالعمل اساسی برای مذاکرات بین الافغانی پیشرفت حاصل شود که چارچوبی برای یک توافق سیاسی ایجاد کند.
• کشورهای منطقه باید درگیر شوند تا برای پیشرفت در مذاکرات فشار بیاورند: حضور نیروهای امریکا و ائتلاف بین المللی اصلی ترین اهرمی بوده است که احزاب افغانستان را بر سر میز مذاکره قرار داده است، اما قدرت آن با اندک نیروی باقی مانده کاهش می یابد. کشورهای منطقه ای که هم از دولت افغانستان و هم از گروه طالبان حمایت می‌کنند منبع مهم اهرمی هستند که باید بیشتر از آنها استفاده شود.

روسیه، چین، پاکستان و ایران انگیزه ای دارند که جنگ از طریق یک توافق سیاسی در افغانستان پایان یابد و نیروهای امریکایی مسئولانه افغانستان را ترک کنند. هیچ یک از آنها نمی خواهند گروه طالبان افغانستان را کنترل کنند و هیچ کس فاجعه تولید تروریسم را نمی پسندد. گام بعدی این است که قدرت های منطقه ای جبهه ای متحد با ایالات متحده و متحدان ناتو تشکیل دهند تا طالبان را به مذاکره در مورد شرایط کاهش خشونت و آتش بس سوق دهند.

• مجوز واسطه شخص ثالث باید ایجاد شود: اگر همه طرف ها از جمله ایالات متحده واسطه شخص ثالث مستقلی را برای تسهیل مذاکرات بپذیرند، مذاکرات با سرعت بیشتری پیش می روند و بازده بیشتری خواهند داشت. داشتن یک واسطه بی طرف که یا به طور رسمی توسط سازمان ملل منصوب شود یا با توافق طرفین انتخاب شود، امکان مشاوره گسترده تری با بازیگران اصلی در داخل و خارج افغانستان فراهم می کند. فصل بعدی در روند صلح افغانستان اکنون آغاز می شود که بایدن تیم سیاست خارجی خود را انتخاب کرده، خلیلزاد را به عنوان رهبر اصلی مذاکره کننده ایالات متحده در سمت خود نگه داشته و توافقنامه ۲۹ فبروری با طالبان را به قوت خود حفظ کرده است.

مذاکره کنندگان افغان و منطقه با نگرانی در انتظار اطلاع از چگونگی ادامه کار دولت هستند. با روشن شدن شرایط در توافقنامه طالبان، قرار دادن اهرم فشار بر احزاب افغانستان برای توافق در مورد یک دستور کار و تایید کشورهای منطقه، امکان دارد سربازان آمریکایی به زودی به خانه برگردند بدون اینکه هرج و مرجی در پی داشته باشد.

• منبع خبر : فرانتیر پست