دسترسی ها

تقریبا دو دهه پس از ۱۱ سپتامبر، یکی از بزرگترین تصمیمات اولیه سیاست خارجی که جو بایدن رییس جمهور امریکا باید اتخاذ کند، عبور از افغانستان در تلاقی تاریخ این کشور است.

بایدن و دولت جدید او در حال بررسی یک سیاست جامع در مورد چگونگی پایان دادن به درگیری ۲۰ ساله امریکا به بهترین شکل هستند. ناتو که در سال ۲۰۰۳ کنترل عملیات امنیتی بین المللی را در افغانستان به دست گرفت، هفته گذشته تشکیل جلسه داد تا درباره حضور خود در طولانی ترین، پرهزینه ترین و بلند پروازانه ترین عملیات اتحاد نظامی بحث کند. در این جلسه، وزرای دفاع ناتو تصمیم گرفتند مهلت خروج اول می را به تعویق بیاندازند.

ینس استولتنبرگ دبیرکل ناتو، در تلاش برای خرید وقت قبل از خروج، از دولت افغانستان و گروه طالبان خواست تا سرعت مذاکرات صلح را افزایش دهند.

بررسی بایدن از توافق صلح که شامل عقب نشینی نیروهای خارجی در ازای تضمین های امنیتی توسط گروه طالبان است در حالی است که افغانستان در یک چندراهی قرار دارد. توافق صلح بارها و بارها نقض شده و هنوز سطح خشونت بسیار زیاد است.

در حالی که روند صلح با گروه طالبان ممکن است بهترین امید در دهه های گذشته برای صلح پایدار باشد، اما بسیاری از مردم افغانستان نگران آینده خود هستند. دستاوردهای شکننده ای از سال ۲۰۰۱ به دست آمده است، اما همچنان یک خط اضطراب آور از نظر اقتصادی، امنیتی و سیاسی وجود دارد.

بزرگترین چالش می تواند وضعیت امنیت داخلی باشد. علی رغم تعهدات گروه طالبان پس از آزادی زندانیان این گروه، خشونت کاهش نیافت. اکنون این نگرانی وجود دارد که در صورت وخیم تر شدن وضعیت امنیتی در ماه های آینده، نیروهای ایالات متحده و ناتو به اندازه کافی بزرگ نیستند.

در جبهه اقتصادی نیز وضعیت نامطلوب است. بازسازی به کندی انجام شده، بیکاری همچنان بالا است و بیش از یک میلیون افغان در داخل کشور بیجا شده اند و میلیون ها پناهنده دیگر در پاکستان و ایران هستند.

اگر بتوان با صلح پایدار با گروه طالبان توافق کرد، خوش بینی هایی کماکان وجود دارد. دستاوردهای گذشته را می توان حفظ کرد. اکنون تعداد کودکان بیشتری از جمله میلیون ها دختر در مکاتب ثبت نام می کنند، حقوق زنان بیشتر شناخته شده و گسترش تکنالوژی‌هایی مانند انترنت و موبایل وجود دارد.

با این وجود بسته به نتیجه روند صلح بین الافغانی، این دستاوردهای برگشت پذیر همچنان در خطر است. در حالی که دستیابی به موفقیت در صلح پایدار همچنان منوط به رضایت طالبان است، اما در صورت خراب شدن روند صلح، بی ثباتی سیاسی، امنیتی و اقتصادی تشدید می شود و کشور را در یک عدم اطمینان جدید فرو می برد.