"هند برای محافظت از منافع خود، باید به عنوان شریک برای افغانستان قدم بردارد”

در حالی که ایالات متحده نیروهای باقیمانده خود را بیرون می کشد، نخبگان سیاسی افغانستان به چند دستگی ادامه می دهند و دولت به دلیل طلب مشروعیت جمهوری قلمرو خود را از دست می دهد. هند نیز در سیاست خود نسبت به افغانستان در دوراهی قرار دارد در اواخر سال ۲۰۰۱، هند به عنوان بزرگترین […]

در اواخر سال ۲۰۰۱، هند به عنوان بزرگترین مساعدت کننده منطقه ای و پنجمین مساعدت کننده بین المللی به افغانستان، پروژه های انکشافی را در ۳۴ ولایت افغانستان گسترش داد.

توافقنامه دوحه ۲۰۲۰ بین طالبان و ایالات متحده، هرگونه تصور دهلی نو در مورد آینده سیاسی را از بین برد. بسیاری در هند این توافق نامه را به عنوان امتیازی برای ارتش پاکستان و یک شکست استراتژیک برای ایالات متحده تلقی می کردند.

آنها این توافق نامه را به عنوان اعطای مشروعیت به طالبانی می دانند که همچنان به خشونت در جهان دست می زند و دولت شکننده کابل را تضعیف می کند در حالی که هیچ تضمینی برای محافظت از دستاوردهای دو دهه گذشته ارائه نمی دهد

هند اکنون در تلاش است تا استراتژی خود را در قبال افغانستان که برای یک انتقال سیاسی، نظامی و عقیدتی دیگر آماده است، مجددا از منظر ژئوپلیتیک و اجتماعی تغییر شکل دهد.

نگرانی های اصلی هند در افغانستان مربوط به امنیت است. طالبان تعهد کمی در قطع روابط خود با گروه های تروریستی بین المللی مانند القاعده یا شبکه حقانی که هند را در افغانستان هدف قرار داده نشان داده اند.

دهلی نو باید از نقاط قوت سیاست افغانستان خود نهایت استفاده را ببرد. هند باید خود را به عنوان شریک قابل اعتماد برای توسعه که برای بازسازی اقتصادی در هر افغانستان پس از امریکا اساسی است معرفی کرده و به ایجاد اجماع سیاسی در صحنه بین المللی کمک کند.

هند همچنین باید تلاش کند تا ظرفیت کامل توافقنامه مشارکت استراتژیک را که در سال ۲۰۱۱ با کابل امضا شده است تحقق بخشد. دهلی نو باید آموزش خود را برای نیروهای امنیتی افغانستان، اشتراک اطلاعات با اداره امنیت ملی و تهیه تجهیزات دفاعی افزایش دهد.

پویایی سیاسی که به سرعت در حال تغییر است، فضای کمی برای رضایت از خود باقی می گذارد و دهلی نو مسئولیت استفاده از فرصت و رفع نگرانی های امنیتی را بر عهده دارد.