در یک اعلامیه مشترک همزمان در کابل، دولت های ایالات متحده و افغانستان خود را متعهد کردند که برای یک توافق صلح جامع و پایدار شامل چهار عنصر مشابه با هم کار کنند. عقب نشینی نیروهای امریکایی، ضمانت های ضد تروریستی گروه طالبان، آتش بس گسترده، و یک نقشه راه سیاسی برای آینده افغانستان که […]

در یک اعلامیه مشترک همزمان در کابل، دولت های ایالات متحده و افغانستان خود را متعهد کردند که برای یک توافق صلح جامع و پایدار شامل چهار عنصر مشابه با هم کار کنند. عقب نشینی نیروهای امریکایی، ضمانت های ضد تروریستی گروه طالبان، آتش بس گسترده، و یک نقشه راه سیاسی برای آینده افغانستان که امنیت در سراسر کشور بر قرار شود. عقب نشینی نیروهای امریکایی در توافق فبروری به نتیجه موفقیت آمیز مذاکرات بین الافغانی بستگی نداشته است. اما زمان بندی به گونه ای بوده است که مذاکرات قبل از اینکه سربازان امریکایی خروج خود را کامل کنند، پیشرفت خوبی داشته باشد.
مطابق معمول در واشنگتن، بحث عمومی در مورد سیاست افغانستان فقط در یک عامل متمرکز شده است، نیروهای امریکایی و به طور خاص این که آیا دولت بایدن باید مقررات توافق نامه برای عقب نشینی همه نیروهای امریکایی تا اول ماه می را اجرا کند؟
بایدن اعلام کرده که ترجیح می‌دهد همه نیروهای جنگی را عقب بکشد و یک نیروی ضد تروریسم کوچک را در افغانستان نگه دارد، اما چنین تصمیم یک جانبه ای توافق دوحه را لغو می‌کند.
در این صورت گروه طالبان مذاکرات با حکومت افغانستان در مورد آتش بس و نقشه راه سیاسی را متوقف می‌کنند، به جنگ علیه ایالات متحده بر می گردند و استدلال می‌کنند که آن‌ها دیگر مسئولیت ضمانت های ضد تروریستی را ندارند. واشنگتن می‌تواند با مذاکره در مورد مهلت خروج نیروها و تعهدات ضد تروریستی گروه طالبان، به دنبال تنظیم توافق باشد. دولت بایدن باید به دنبال تشکیل اجماع بین المللی در حمایت از چنین تغییری قبل از نزدیک شدن به طالبان و دولت افغانستان باشد.
اولین قدم می‌تواند جلب حمایت از این پیشنهاد از جانب متحدان امریکا در کنفرانس ناتو باشد که قرار است در تاریخ ۱۲ فبروری برگزار شود. سپس واشنگتن می‌تواند “ترویکا پلاس” را دعوت کند، یک گروه که توسط خلیلزاد تشکیل شده و ایالات متحده، روسیه و چین و پاکستان را شامل می‌شود. این گروه می‌تواند ضمن تایید مجدد تعهد به عقب نشینی همه نیروها، بیانیه ای در حمایت از پیشنهاد ایالات متحده صادر کند.
چنین ارزیابی مجدد، شانس یک توافق سیاسی موفق و یک عقب نشینی مسئولانه را که از منافع ایالات متحده و جهانی نه تنها در افغانستان بلکه در مناطق آسیایی اطراف آن محافظت می کند، افزایش می دهد. واشنگتن باید هم از دیپلماسی احیا شده و هم از اهرم فشار ۲۵۰۰ سرباز باقی مانده خود برای ایجاد اجماع منطقه ای مورد نیاز برای اجرای توافق نامه یا مدیریت ادامه درگیری استفاده کند.

  • منبع خبر : ریسپانسیبل استیت کرفت