دسترسی ها

برخی زنان افغان که شوهرانشان را در جنگ با گروه طالبان کشته شده اند، در سرک‌های شهر غزنی گدایی می‌کنند. آن‌ها گدایی را تنها راه نجات خود می دانند. پروانه یکی از این زنان که صاحب ۵ فرزند است به ازادی رادیو گفت: “هنگامی که شوهرم کشته شد، من چندین درخواست کمک به مقامات فرستادم، اما هرگز جواب یا کمکی دریافت نکردم. پسر بزرگ من که نوجوان است دارای اختلال گفتاری است، بنابراین نمی‌توانم او را سر کار بفرستم و بقیه نیز خیلی کوچک هستند. از همین‌رو برای تامین غذا مجبور به گدایی هستم.

قانون شریعت اسلامی سهمی در ارث به زنان اعطا می‌کند، اما بسیاری از خانواده ها این حق را که قانون دولت افغانستان نیز به رسمیت می شناسد از زنان افغان سلب می‌کنند. این موضوع تا حد زیادی گزارش نشده است، اما بر زندگی بسیاری از زنان افغان تاثیر منفی می‌گذارد و گزینه های کمی برای ثبات مالی در اختیار آنها قرار می‌دهد.

تعداد رو به افزایش گدایان نشان دهنده عدم موفقیت دولت در ایجاد کمک یا ایجاد شبکه‌ های امنیتی برای آسیب پذیرترین شهروندان خود است. هنوز مرد سالاری مقاوم کشور سهم اقتصادی زنان را انکار می کند.

از یک سو فقر در حال افزایش است و از سوی دیگر خشونت روز به روز بیشتر می شود. بسیاری از مردان در میان این آشفتگی بیکار شده اند و برخی افراد به مواد مخدر روی آورده اند. همه این‌ها به این پدیده ناخوشایند گدایی کمک می‌کند.

حسین کریمی بر برنامه های آموزش حرفه‌ای که توسط وزارت کار و رفاه اجتماعی افغانستان اداره می‌شود نظارت می‌کند. او می‌گوید که آن‌ها با ارائه آموزش در کارگاه ها تمام تلاش خود را برای کمک به برخی از آسیب پذیرترین افغان ها انجام می‌دهند. آنها اخیرا ۲۴۰ نفر از جمله ۱۵۰ زن را در زمینه خیاطی، قالین بافی، مرغداری و ساخت مبل و کاوچ آموزش داده اند.

او در گفتگو با ریدیو لیبرتی گفت: “ما در تلاشیم فقرا، بیوه ها، معتادان و معلولان را آموزش دهیم تا سرانجام بتوانند امرار معاش کنند. زنانی که در سرکها گدایی می‌کنند، درآمد بیشتری از آنچه دولت می تواند برایشان فراهم کند به دست می آورند. برخی از این زن ها معتقدند که دولت علاقه ای به کمک کردن به آنها ندارد! هر چند مقامات معتقدند سعی می کنند به آنها کمک غذایی و کمک های دیگر ارائه دهند.

• منبع خبر : گاندهارا